Blog

Bevalling foto 4

Door de bevalling van Jessa wist ik al in het begin van mijn tweede zwangerschap heel goed hoe ik deze bevalling wilde gaan doen. Thuis, en in bad. De thuisbevalling bij Jessa was niet gelukt; na een uur thuis persen was ze er nog niet en moest ik met spoed naar het ziekenhuis met 10 centimeter ontsluiting. Daar bleek ze een sterrenkijker en werd ze uiteindelijk met de vacuümpomp heel snel gehaald. Het was één grote chaos en best een heftige ervaring. Door deze ervaring wist ik ook dat je van tevoren van alles kunt bedenken over je bevalling, maar dat het waarschijnlijk toch niet zo gaat lopen als dat je wilt. Dat het nu weer fout zou gaan had ik echter niet kunnen bedenken.

De laatste loodjes
2 juni 2019. Mijn uitgerekende datum. Het is maar een datum, maar toch voelt het als een soort ‘deadline’ voor de bevalling. Voor je omgeving lijkt het ook zo te voelen trouwens. Want hoe meer je richting deze datum gaat, hoe meer “voel je al iets?” berichtjes je krijgt. Jessa werd geboren met 40 weken en 6 dagen. Ik hoopte dat onze tweede dochter eerder van zich zou laten horen, maar de uitgerekende datum verstreek en alles leek nog potdicht te zitten. Ik had me voorgenomen om nog even met uitdrijfpogingen te wachten totdat ik richting de 41 weken zou gaan en dit hield ik precies vol tot 40 weken en 6 dagen. Toen was het voor mij genoeg geweest en vroeg ik de verloskundige langs te komen om een strippoging te doen.

Zaterdag 8 juni werd ik daarom op mijn verzoek gestript. De verloskundige was positief; ik had al 1 centimeter ontsluiting en de baarmoedermond was al verweekt. Ze achtte de kans groot dat ik binnen 24 uur zou bevallen. En inderdaad; het begon te rommelen met serieuze voorweeën. Aangezien ik al een keer bevallen ben, wist ik dat deze weeën nog niks waren in vergelijking met ‘the real deal’. Op zaterdag was ik er verder zo klaar mee dat ik de hele dag maar wat rond hing en niet met Mirko en Jessa mee ging toen ze naar de markt gingen. Ik dobberde wat rond in bad in de hoop dat de bevalling door zou zetten. Op zondag was er echter nog steeds geen baby en dus liet ik me toch maar overhalen voor een picknick in het park, onder het motto ‘wandelen kan de bevalling opwekken’. De voorweeën waren nog steeds aanwezig en tijdens het wandelen moest ik soms even stoppen om ze even rustig voorbij te laten gaan. Ik had het gevoel dat het niet lang meer kon duren, maarja, dat gevoel had ik al vaker gehad. Elke zwangere vrouw zal waarschijnlijk wel herkennen dat je op een gegeven moment bij elk krampje denkt dat Het begint.  

The real deal
’s Avonds keken we nog een beetje Netflix in bed en net als elke avond hoopte ik dat ik wakker zou worden van de weeën. En een krappe 1,5 uur later ging mijn wens in vervulling; ik werd tussen 1 uur en half 2 wakker door ontsluitingsweeën. Ik wist meteen dat onze dochter er nu echt aan kwam! De pijn van de weeën viel nog mee, maar ze kwamen heel regelmatig en hielden lang aan. Ik maakte Mirko wakker en gaf hem opdracht het bad op te zetten. Hij reageerde met “ja, zo meteen” en draaide zich weer om. Toen ik antwoordde dat hij het NU moest doen was hij meteen wakker. De weeën werden met de wee pijnlijker en ik wist echt niet meer waar ik het moest zoeken. Zittend op de badmat, hangend over de wasbak, hangend over bed… Ik was blij toen Mirko het bad gevuld had en dook er meteen in (dat zag er waarschijnlijk minder charmant uit dan hoe het nu klinkt). Het warme water hielp me om iets te ontspannen, voor zover dat kan dan als je aan het bevallen bent. Maar bij elke wee werd de pijn erger en met in mijn achterhoofd het idee dat een bevalling uren duurt, begon ik een beetje stress te krijgen dat ik dit zonder pijnbestrijding nooit zou kunnen volhouden. Die weeën waren echt niet mals.
Niet veel later arriveerde om 3 uur gelukkig de verloskundige. Ze begon rustig haar spullen uit te pakken en deed ondertussen wat controles. Ze vroeg of ik druk voelde en ik antwoordde dat ik inderdaad een beetje druk voelde. Hierop besloot ze alvast even te checken hoeveel ontsluiting ik had en ik deed ondertussen een schietgebedje voor goed nieuws. Maar dat het nieuws zo goed zou zijn… “Je hebt volledige ontsluiting!” WAT?! Ik was meteen uit mijn bubbel; er moest echt even een knop om. De laatste dagen van mijn zwangerschap hadden aangevoeld als jaren, en nu was ik nog maar net aan het puffen en mocht ik al gaan persen?! Ik kon het niet goed verwerken. De verloskundige ging ondertussen snel verder met haar spullen klaar leggen en liet mij doorpuffen. De persdrang werd met de wee erger en na een paar weeën vroeg ik haar of ik mocht gaan persen. Ze antwoordde dat dit mocht, waarop door mijn hoofd de vraag “oké en hoe doe ik dat?” schoot, maar het leek me een domme vraag dus ik slikte hem in. Ik kreeg nog mee dat de verloskundige Mirko riep die beneden een kruik aan het maken was. Ze riep dat hij NU moest komen omdat hij anders de geboorte zou missen. Hij kwam snel naar boven en pakte mijn hand vast. Aangezien de kraamzorg nog maar net gebeld was en de geboorte dus nooit zou redden, waren hij en de verloskundige de enigen die op dat moment bij me waren. Ik wilde zo min mogelijk mensen bij mijn bevalling en door de snelheid van baren was dat in ieder geval gelukt.

Bevalling foto 2

De persfase
Persen.. Sja, het is gewoon meegaan met je lichaam eigenlijk. Doordat ik bij Jessa een knip kreeg heb ik niet gevoeld dat zij eruit kwam. Dit deel was dus compleet nieuw voor mij. Na 1 perswee voelde ik optimistisch of ik al een hoofdje voelde. Nee, niks. Beetje teleurstellend wel. Bij de volgende perswee voelde ik heel duidelijk dat het hoofdje er nu wél uit kwam. Holy shit, dit voelt echt als een meloen door een sleutelgat schoot er door mijn hoofd. Ik werd overvallen door de pijn en dacht alleen maar “dit doet pijn, ze moet eruit” en ging als een malle persen. Voordat ik het wist riep de verloskundige dat ze eruit kwam en dat ik haar moest pakken. Ik pakte haar vervolgens inderdaad zelf aan, wat een bijzonder moment was dat! Een jaar bezig geweest om zwanger te raken en vervolgens 9 maanden in spanning gewacht.. En eindelijk had ik haar dan in mijn armen; onze tweede dochter, Vienna.
Nadat Vienna haar eerste ademteug nam begon ze op mijn borst te huilen en ik huilde met haar mee. Wat een ontzettend pijnlijke maar mooie ervaring. De baby was nu geboren en de pijn was dus voorbij. Toch?

Bevalling foto 1

Geboorte #2, the after party
Doordat ik bleef bloeden moest ik snel het bad uit en verhuisde ik naar ons bed. Aldaar moest de placenta geboren worden. Ik had wel eens gelezen over een badbevalling waarbij de vrouw uit bad opstond en de placenta er zo uitviel, dus ik hoopte dat dat bij mij ook zou gebeuren. Maar helaas. Zo makkelijk kwam ik er niet vanaf. Eenmaal op bed moest ik dus zelf nog in actie komen en hem eruit persen, maar ook toen kwam hij niet. Vienna werd bij me weggehaald en ik kreeg een prik in mijn been om ervoor te zorgen dat de placenta los zou laten. Er gebeurde niets. De verloskundige liet me op de grond zitten zodat de zwaartekracht me kon helpen. Opnieuw niets; weer terug op bed dan maar. Een prik in mijn andere been. Ook niets. Ondertussen kreeg ik pijn in mijn rug en werd deze pijn langzaam maar zeker erger. Na 45 minuten proberen besloot de verloskundige om de ambulance te bellen. Mirko belde mijn ouders zodat Jessa (die wonderbaarlijk genoeg door alles heen sliep) niet alleen achter zou blijven. De ambulance was er binnen een kwartier en mijn ouders kwamen niet lang daarna. Het was 1 grote chaos in huis. De ambulancebroeders kwamen naar boven, ik werd- soort van – aangekleed en vervolgens naar beneden geholpen. Ik kon amper nog lopen van de pijn maar registreerde nog wel dat ik een heel bloedspoor achterliet. Wat voelde ik me ellendig op dat moment.. Eenmaal beneden werd ik op de brancard gehesen en snel de ambulance in gereden. Daar ging ik, zonder baby. 9 maanden lang was ze altijd bij me geweest en de navelstreng was amper doorgeknipt of ik werd bij haar weggehaald. Ik denk dat ik hier achteraf nog wel de meeste moeite mee heb; dat ik de eerste momenten van mijn dochter heb ik moeten missen omdat het niet goed met mij ging. Ze moest snel voor de eerste keer aangekleed worden en zat binnen een uur na de geboorte al in maxi cosi in de auto, achter haar moeder aan naar het ziekenhuis. Dit stond zeker niet in mijn geboorteplan.


De ambulancerit vond ik vreselijk. De pijn in mijn rug was ondertussen ondraaglijk geworden en ik kon alleen maar hopen dat het snel voorbij zou zijn. De ambulancebroeder die naast me zat legde tijdens de rit naar het ziekenhuis alvast de basis voor een infuus in mijn hand en stelde allerlei vragen waarvan de antwoorden ook gewoon op de zwangerschapskaart stonden die bij mij op de brancard lag. Ik vond het bloedirritant en antwoordde zo kortaf mogelijk. Achteraf begreep ik dat hij dit deed om te monitoren hoe alert ik bleef, aangezien ik nog steeds aan het bloeden was. Mijn bloeddruk werd doorlopend in de gaten gehouden in de ambulance. Eenmaal in het ziekenhuis werd ik naar een verloskamer gereden en door een team van de brancard op bed getild. Één van mijn verloskundigen was al aanwezig, de andere arriveerde net als Mirko en Vienna niet veel later.
Vervolgens gingen een arts assistent en een verpleegkundige aan de slag om de placenta eruit te krijgen. Er werd op mijn buik geduwd, maar er gebeurde niets. Ik bleef herhalen dat ik zoveel pijn had in mijn rug, in de hoop dat iemand me plat zou spuiten met pijnmedicatie. De arts assistent was wel gevoelig voor mijn gejammer en probeerde op me in te praten zodat ik mijn verkrampte houding zou laten varen, maar gaf me helaas geen medicatie. Na een paar mislukte pogingen om de placenta eruit te krijgen haalde ze de gynaecoloog erbij. Zij wilde nog een laatste poging wagen, lukte dat ook niet dan zou de placenta er onder narcose uit gehaald worden op de OK. Het enige dat ik dacht was “prima, breng me naar de OK en breng me onder narcose”. Ik wilde gewoon van de ondraaglijke rugpijn af en het liefst wilde ik gewoon zo snel mogelijk buiten bewustzijn zijn. Niks meer voelen. Maar helaas, ze waren nog niet klaar met me. De gynaecoloog kwam en leek minder oren te hebben voor mijn gejammer over de pijn. Ze pakte zelfverzekerd de navelstreng vast met haar ene hand en duwde met haar andere hand hard op mijn buik. Terwijl ik perste én schreeuwde, werd dan eindelijk de placenta geboren. De pijn in mijn rug was meteen voorbij. Bizar hoe snel je je dan ineens weer ‘goed’ voelt. Ik moest nog wel gehecht worden, maar de ellende was nu écht voorbij.

Bevalling foto 3

De placenta bleek 1 kilo te wegen (meestal wegen ze zo’n 500 gram) en dat in combinatie met mijn baarmoeder die zich al aan het sluiten was terwijl de placenta er nog in zat, zal voor de rugpijn gezorgd hebben.

Ik kreeg na de geboorte van de placenta gelukkig snel Vienna weer bij me en nadat ik gedoucht en gegeten had mochten we weer naar huis. Eindelijk gaan genieten van ons tweede wondertje!

Fotografie: Hellobaby Geboortefotografie



Nieuwe producten

Gerelateerde blogs

Eén reactie

  1. Ik heb je relaas over de bevalling met veel interesse gelezen. In mijn geval verliep het toch soepeler al duurde het nogal lang. Ik zou niet weten wat ik zonder mijn man had moeten doen, die er vanaf het begin tot het eind bij bleef. En wat hij allemaal van mij niet naar zijn hoofd geslingerd kreeg… . Toen mijn zoontje was geboren, was het allemaal goed.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Blog Categorieën

twinkle twinkle stars over ons

Welkom bij twinkletwinklestars!

In 2015 werd ons leven serieus; we bleken in verwachting van ons eerste kind. Tijdens zo’n periode gaat er een hele nieuwe wereld voor je open. Namelijk die van shoppen voor – in eerste instantie – je babyuitzet.

In 2016 was het dan eindelijk zover en werd ons tweede kind geboren; onze eigen website! Omdat Diana naast shoppen houdt van schrijven, werd het een webshop én een blog.

In onze blogs geven wij je daarnaast een kijkje in ons leven als jonge ouders. Je leest onder andere over onze ervaringen en onze struggles met het ouderschap.

Veel shop- en leesplezier!

Liefs, Diana & Mirko

En natuurlijk onze eigen mini ambassadrices Jessa & Vienna

Gerelateerde blogs

Laten we voorop stellen dat je de komst van kinderen niet kunt plannen. Soms komen ze spontaan, soms niet of laten ze op zich wachten. Dat hebben wij zelf ook ervaren. Leeftijdsverschil van kinderen heeft voor en nadelen. In deze blog lees je ze!
mamablog

Het ideale leeftijdsverschil tussen je kinderen

Laten we voorop stellen dat je de komst van kinderen niet kunt plannen. Soms komen ze spontaan, soms niet of laten ze op zich wachten. Dat hebben wij zelf ook ervaren. Leeftijdsverschil van kinderen heeft voor en nadelen. In deze blog lees je ze!

Lees verder »
Kinderverjaardag vieren tijdens Corona hoe doe je dat nou? Een blokjesverjaardag of visiteroulette, dat mag dus niet meer. De visite kan niet naar ons toe komen, maar wij wel naar hun. De driveby verjaardag! Hier lees je hoe wij tijdens Corona een kinderverjaardag hebben gevierd.
mamablog

Kinderverjaardag vieren tijdens Corona

Mamablog Veilig fietsen met kinderen. Voorkomen dat ik val met de fiets kan ik niet, voorkomen dat mijn dochters er ernstige blijvende schade aan overhouden wel. Lees hier mijn overwegingen!

Lees verder »
Mamablog Veilig fietsen met kinderen. Voorkomen dat ik val met de fiets kan ik niet, voorkomen dat mijn dochters er ernstige blijvende schade aan overhouden wel. Lees hier mijn overwegingen!
mamablog

Veilig fietsen met kinderen

Mamablog Veilig fietsen met kinderen. Voorkomen dat ik val met de fiets kan ik niet, voorkomen dat mijn dochters er ernstige blijvende schade aan overhouden wel. Lees hier mijn overwegingen!

Lees verder »