Op Instagram vroeg ik een aantal weken tips om te beginnen met zindelijkheidstraining. Omdat ik naast alle tips die ik kreeg ook veel vragen kreeg ‘deel je de tips met mij’ en Jessa inmiddels volledig zindelijk is besloot ik er een blog over te schrijven.

Natuurlijk had ik ook op Google ‘zindelijk worden’ kunnen intikken – wat ik overigens ook heb gedaan – maar ik was toch meer op zoek naar ervaringsverhalen in plaats van alle ‘tips’ van opvoeddeskundigen. Van al die verhalen van opvoeddeskundigen kreeg ik een beetje de kriebels, omdat de toon van het verhaal telkens was ‘als je het verkeerd aanpakt krijgt je kind een trauma’. Laten we eerlijk zijn; het moederschap anno 2018 is zo makkelijk nog niet. Zo las ik een tijd geleden een blog van iemand die vertelde dat nota bene haar oma zelf zei dat het moederschap nu toch echt wel zwaarder is dan in haar tijd. In haar tijd had ze weliswaar geen huishoudelijke hulp in de vorm van wasmachines, vaatwassers, stofzuigers etc., de maatschappelijke druk was er niet. Als je kinderen gezond en welgemanierd opgroeiden was het prima en bemoeide niemand zich met je. Nu is dat wel anders. Vanaf het moment dat je je zwangerschap aankondigt weten ze je te vinden. Je wordt vanaf het begin helemaal plat gespamd met artikelen over je kind wel/niet laten huilen en wat voor invloed dat heeft, borstvoeding- en flesvoedingmaffia, wel werken/niet werken als moeder en vooral ook te veel werken als moeder (‘je kind dumpen op de kinderopvang’), enzovoorts. En ook al leven we in 2018 en is emancipatie een hot topic, toch heb ik vaak het gevoel dat het met name de moeder is die wordt aangekeken wanneer het de opvoeding van het kind betreft. Misschien komt dat wel omdat we die aandacht zelf ook een beetje naar ons toe trekken. Ik bedoel, ik zie vaders niet zo snel discussiëren over borstvoeding of flesvoeding 😉

Maargoed, zindelijk worden dus. Na enige druk hier en daar (verhalen van vorige generaties van kinderen die al met 1 jaar zindelijk waren, en Jessa is toch al 2,5….) en nadat ik terug was gegaan in aantal contracturen (want hoe ga je zindelijkheidstraining inzetten als je de dag erna weer moet werken? – ik werkte vanaf mijn zwangerschapsverlof 32 uur) besloot ik er maar eens mee te beginnen. En wáár begin je dan, dat is de vraag. Wat eigenlijk in alle tips wel naar voren kwam was het belonen van je kind en dan met name door stickers te plakken en cadeautjes te geven. Ik ging wat zoeken en vond de beloningskalender van Woezel en Pip. Jessa houdt van stickers plakken en van Woezel en Pip, leek mij dus dat dit voor haar wel moest werken. In mijn beste Jip en Janneke taal legde ik Jessa uit dat het vanaf nu de bedoeling was dat ze op het potje of de wc zou poepen en plassen, en dat als ze 5 stickers had geplakt ze een cadeautje kreeg. Jessa was niet – zoals je ook wel eens hoort – van de een op de andere dag zindelijk. Het duurde even voordat ze snapte wat er down under gebeurde en het lukte daar de controle over te houden. In de periode dat ik startte met zindelijkheidstraining was het lekker weer, dus ik liet haar gewoon in ondergoed of bloot rond huppelen. Nadat ze een aantal keer een ongelukje had gehad en daar heel erg van schrok, wilde ze op een gegeven moment geen onderbroek meer aan en bleef ze vragen om een luier. Dit was voor mij een twijfelpunt: ging ik ‘pushen’ of luisterde ik naar de opvoeddeskundigen en besloot ik dat ze er niet aan toe was om het over een paar maanden weer te proberen? Ik besloot dit keer de opvoeddeskundigen te negeren en door te zetten. Jessa heeft dus ook wel eens gillend rond gelopen omdat ze moest plassen en dat niet op de wc of het potje wilde doen. Ze heeft van zichzelf wel een groot gevoel voor drama, maar erg leuk was dat natuurlijk niet. Het stickers plakken werkte daarentegen wel goed, zodra ze dan toch iets op de wc of het potje had gedaan riep ze enthousiast dat ze nu een sticker mocht plakken. Dat ze na 5 stickers een cadeautje kreeg vond ze minder boeiend, maar zelf vond ik het wel heel leuk om haar op deze manier te belonen. Je bent toch ook heel trots op je kind dat het hem of haar lukt!

Omdat Jessa na een aantal weken waarin het op sommige dagen wel goed ging en op andere dagen helemaal niet (de training werd dan ook regelmatig onderbroken door kinderopvang en andere dagen waarop ik niet met haar was) nog steeds regelmatig eiste dat ze een luier om kreeg, besloot ik het over een andere boeg te gooien. Ik nam haar mee naar de Hema, zette haar voor het schap met onderbroeken met allerlei printjes, gaf haar nogmaals een korte presentatie over het onderwerp zindelijkheid en liet haar zelf een paar leuke setjes onderbroeken uitzoeken. Vanaf dit moment liet ik haar telkens zelf een onderbroekje kiezen om aan te trekken; die met de stippen, unicorns of met het diertje erop? Dit heeft ontzettend bij haar geholpen en zorgde ervoor dat ze het leuk begon te vinden. Vanaf dat moment ging het eigenlijk steeds beter.

Wat ik vervolgens wel spannend vond was om zonder luier uit de deur uit te gaan. Dit was een week of 2, 3 nadat we met zindelijkheidstraining waren gestart. In het weekend gingen we een keer naar mijn ouders toe, en dat vond ik het perfecte moment om daarmee te beginnen. Dit ging prima; toen Jessa moest plassen haalde ze haar oma (met wie ze een hele hechte band heeft omdat ze 1 dag per week bij haar is) voor assistentie. Toen het vervolgens ook op omadagen prima ging brachten we Jessa ook zonder luier naar de kinderopvang. We vroegen ons af hoe dit zou gaan, omdat ze ook wel eens leidsters krijgt waar ze niet echt een band mee heeft en de drempel dan toch wat hoger is om aan te geven dat ze moest poepen of plassen. Maar ook dat ging, op een enkele keer na, vrij snel goed. Nu zijn we van het weekend voor het eerst een hele dag weg geweest sinds ze zindelijk is, en ook dat ging prima! Voordat we weg gaan zetten we haar altijd eerst op de wc; in eerste instantie vroegen we altijd voordat we weg gingen of ze nog naar de wc moest maar dit bleek geen goede tactiek. Het antwoord was namelijk altijd nee en 10 minuten later bleek dan dat dit toch ja had moeten zijn.. Nu is het dus niet meer vragen, maar gewoon doen. Scheelt een hoop discussie ook. Als we ergens zijn zet ik haar eens in de zoveel tijd ook gewoon op de wc zonder dat ze aangeeft te moeten plassen of poepen. Mijn ervaring is dat ze nog wel eens wacht met aangeven tot het laatste moment, en aangezien er niet altijd een wc in de buurt is bespaar ik mezelf die stress liever 😉

En tsja, dan het ’s nachts zindelijk zijn. Hoe pak je dit aan? Zet je je kind ’s avonds voordat je zelf naar bed gaat nog even op de wc bijvoorbeeld, of niet? Jessa is vanaf het begin nooit echt een goede slaper geweest, dus haar ’s avonds op het potje zetten met als mogelijk gevolg een klaarwakker kind zag ik niet zitten. Na een aantal nachten waarin ze een droge luier had besloot we simpelweg gewoon de luier te verruilen voor de onderbroek. En tot op heden gaat dat prima!

Dus nee, Jessa was niet van de een op de andere dag zindelijk. Maar elk kind zijn of haar eigen tempo; uiteindelijk hebben we ons doel behaalt! Wat werkte bij jouw kind?