Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was belandde ik in een hele nieuwe wereld.  Een wereld waarin je tegen grote vraagstukken aanloopt en hele belangrijke keuzes moet maken. Kies ik luiermerk A of luiermerk B straks voor mijn kindje? Lijk ik El Cheapo als ik mijn kind geen Pampers ombind? Wat is een wipstoel en heb je die echt nodig? Wat is Babypark, is dat een recreatiepark voor baby’s? Waarom noem je een babyzaak Babydump?! Maar één van de allereerste belangrijke keuzes die je moet maken nadat je succesvol over een staafje hebt geplast is: welke verloskundigenpraktijk kies ik?

Achteraf gezien kan ik zeggen dat wij de goede keuze hebben gemaakt. Onze verloskundigen waren allemaal fantastisch en ik vertrouwde hen volledig. Ze namen geen enkel risico en kwamen oprecht geïnteresseerd over als ik hen vertelde dat mijn grote teen zo’n pijn deed en mijn neus al weken verstopt zat en dat ik me een dikke walvis voelde etc. Toch werd ik van sommige opmerkingen iets minder gelukkig:

– “Helaas, ik kan het niet goed zien dus het wordt een inwendige echo.” Uhm toen ik hieraan begon was de deal dat ik pas over 9 maanden in mijn blote kont hoefde te gaan liggen. Hier heb ik niet voor getekend! Eerlijk; het was wel een soort van mijn eigen schuld, aangezien ik vlak voor de echo nog had geplast omdat ik zo nodig moest. Ik dacht dat ik dat wel kon compenseren door even snel twee glazen water achterover te klokken, maar zo snel gaat dat blijkbaar niet. Zodoende leerde ik dus al heel vroeg in mijn zwangerschap dat je al je gêne bij het krijgen van een kind overboord kunt gooien.

– “Gefeliciteerd, het is een drieling!” We kennen allemaal de reclame. Gelukkig kreeg ik dit niet te horen, maar ik vond de eerste echo mede hierom erg spannend. Is er inderdaad een kloppend hartje te zien, ziet het er allemaal goed uit en; is het er 1 of komen ze in groepsvorm? Mirko hoopte heel erg op een meerling maar vanuit mijn praktische ik verschenen bij de gedachte alleen al zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd.

– Aan je man vragen hoe het met HEM gaat als je op consult komt met als doel om eindelijk eens lekker te kunnen klagen tegen iemand die wél luistert over al die pijntjes en ongemakken. Seriously? Hij hoeft alleen maar mijn hormonen over zich heen te krijgen en de kattenbak schoon te maken, that’s it!

– “Je hebt nu 3 centimeter ontsluiting.” Are you kidding me?! Ik loop al dagen rond met 2 centimeter ontsluiting en nu is de poort pas 1 centimeter verder geopend?? Ik ga het guiness book of records halen voor langste bevalling ooit. En daar ben ik niet blij mee.

– “Nee, je mag nog niet persen.” Als je ontsluitingsweeën met persdrang hebt en bijna dubbel klapt omdat “je de persdrang tegen moet houden”. “Probeer te ontspannen…” Nog zo 1. Ja ik doe anders wel even alsof ik met een cocktail in mijn hand op een bounty strand lig. Genieten dit.

– “Nou, ze heeft niet zoveel haar hoor.” Verloskundigen hebben bepaalde privileges, waaronder dat ze de baby vanuit een gapend gat al eerder kunnen aanschouwen dan dat jij dat kunt. Ik had ooit een keer onder invloed van hormonen tijdens een consult geroepen dat ik hoopte op een baby met veel haar. Dat was de verloskundige blijkbaar niet vergeten.

– “Ze zakt telkens weer terug na het persen”. Oh fijn, nu al een eigenwijs dus. Niet echt een wenselijke situatie ook, omdat je toch op een gegeven moment een eind wil breien aan zo’n bevalling. Het beviel me namelijk niet heel erg dat bevallen. Mevrouwtje Jessa bleek echter tijdens de bevalling nog gezellig met haar hoofdje van voren naar achteren en weer terug te zijn gegaan, en – lucky me – met haar gezichtje naar boven geëindigd te zijn voordat ze vast kwam te zitten in het geboortekanaal. Mijn sterrenkijkertje moest er met een vacuümpomp op haar hoofd uit geholpen worden. Arme zij, arme ik.

Maargoed. Mijn verloskundige zei dan altijd wel dat ze ‘het mooiste beroep ter wereld heeft’, ik heb er toch ook wel respect voor. Want dagelijks werken met vrouwen bomvol hormonen is toch ook wel een aardige uitdaging.