Blog

De secundaire voorwaarden van het moederschapToen ik een kind kreeg, kreeg ik er heel veel dingen bij. En dan heb ik het niet over de bergen cadeautjes. Want wat wordt zo’n newborn toch verwend. Jammer eigenlijk dat ze daar niks van merken. Of juist beter, anders zouden het meteen van die verwende nesten zijn. Oké ik dwaal af..

Nee, dan heb ik het over de zaken waar niemand je iets over vertelt. Emotioneel gedoe bijvoorbeeld. Mocht ik een carrièreswitch als actrice ambiëren, dan is dit het juiste moment. Mijn nieuwe vrienden de waterlanders roep ik namelijk zo op elk willekeurig moment voor je op. En daar heb ik niet eens per se een zielige foto van een zielig kindje voor nodig. Een vrolijke verjaardagsfoto van een kindje dat 1 jaar is geworden is ook al genoeg. Want Jessa wordt ook bijna 1 jaar. En dat is om te janken. Blije tranen, tranen van verdriet, tranen ik snap het zelf ook niet… Ze prikken continu achter mijn ogen. Klaar voor hun grande entree de wereld in.

Maar er is meer. Namelijk schuld. Moeders, moeders, moeders (en vaders); wat voel ik me als moeder super vaak schuldig. Had ik niet.. Kan ik niet beter… Was dat niet slecht voor haar.. Werk ik niet te veel.. Moet ik niet vaker bij mijn kind zijn.. Dit andere ‘je krijgt het er gratis bij cadeautje’ stak voor het eerst echt duidelijk de kop op toen ik na mijn verlof weer ging werken. Ik was er wel weer aan toe om te gaan werken. Het einde van mijn verlof speelde zich af in de winterperiode, en wij wonen in een nieuwbouwwijk waar wij nog voor de babyboom die zich nu afspeelt een kind kregen. ’s Ochtends was het dus één grote uittocht (iedereen naar werk) en doordat ik op dat moment geen auto had en je een maxi cosi nou eenmaal niet onder de snelbinders van je fiets kunt binden, kon ik weinig kanten op. Ik zag de muren steeds verder mijn kant op komen. Stiekem keek ik er dus wel weer naar uit om aan de slag te gaan, maar daar voelde ik me bij voorbaat al schuldig over. En dat schuldgevoel werd steeds groter toen ik Jessa achter moest laten bij de kinderopvang. Een kleine baby van 2,5 maand achter laten bij mensen die je niet kent is écht pittig. Uiteindelijk kan ik het nu wel wat meer relativeren, want als ik niet lekker in mijn vel zit ben ik ook niet de leukste mama voor Jessa. En dat verdient ze wel.

Niet dat ik nu geen schuldgevoel meer ken hoor. In tegendeel, ik voel me heel snel schuldig ten opzichte van Jessa. Zou dat echt een mama ding zijn? Ik vraag het me af..

Bewaren

Bewaren

Eén reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Blog Categorieën

twinkle twinkle stars over ons

Welkom bij twinkletwinklestars!

In 2015 werd ons leven serieus; we bleken in verwachting van ons eerste kind. Tijdens zo’n periode gaat er een hele nieuwe wereld voor je open. Namelijk die van shoppen voor – in eerste instantie – je babyuitzet.

In 2016 was het dan eindelijk zover en werd ons tweede kind geboren; onze eigen website! Omdat Diana naast shoppen houdt van schrijven, werd het een webshop én een blog.

In onze blogs geven wij je daarnaast een kijkje in ons leven als jonge ouders. Je leest onder andere over onze ervaringen en onze struggles met het ouderschap.

Veel shop- en leesplezier!

Liefs, Diana & Mirko

En natuurlijk onze eigen mini ambassadrices Jessa & Vienna

Gerelateerde blogs