Gezegend met 2 kids, Josiah van 11 en River van 2 ga ik met wallen tot aan mijn ballen door het leven. Probeer ik mee te doen met de laatste “moeder-trends”, werk ik part-time in de Rotterdamse haven en ben ik ook nog de vriendin van Tobias (33).

“Kim als jij een pizza was, zou je pizza paniek heten”
Deze opmerking van mijn nicht beschrijft in 1 zin mijn hele leven.

Ik hou (iets teveel) van eten. Zodra ik wakker ben denk ik er al aan. Alles wat ik op de weg naar de koelkast tegenkom verdwijnt in mijn mond. En denk dan niet dat het stopt zodra de koelkast opengaat. Dan begint het pas. Dus een metafoor over mijn bestaan als pizza klinkt mij als muziek in mijn oren.

Ook breekt dagelijks “paniek” uit. Dat is erin geslopen. Nou had ik vroeger, voordat ik moeder was, ook al last van stress en chaos. Wanneer ik langs de kant stond zonder benzine, of m’n outfit niet op tijd droog was voor mijn wekelijkse avondje stappen. Nu is het anders. Nu is het de moeder-stress.

Maar ben ik dan echt de enige moeder die hier last van heeft? Waarbij de ochtenden meer lijken op een aflevering uit Expeditie Robinson? We beginnen met de eetproef. Terwijl River een boterham met pindakaas naar binnen werkt waarvan de helft verdwijnt in haar lange haren en een kwart op de grond, staat onze puber voor de spiegel zijn haren te doen en komen we erachter dat hij een toets heeft waar hij niet voor geleerd heeft. **STRESS**

Dan komen we bij de stormbaan. Laten we zeggen dat het aankleden van River niet echt “a walk in the park” is en dat is geen understatement. Iedereen denkt dat ik sport om af te vallen, maar het is om mijn 2-jarige peuter in bedwang te kunnen houden. Het is een fysieke strijd die elke dag geleverd moet worden en waar je voor in top conditie moet zijn. Wat ik nu dus niet ben en dat weet ze, oh ja dat weet ze. Met nog 5 minuten op de klok heeft ze eindelijk een schone luier om en dan moet de rest nog. **CHAOS**

MAAR….Mama wint altijd.

Dus met een triomfantelijke glimlach trek ik de voordeur achter me dicht. Met de sleutels nog op de eettafel…
It’s just another Manic Monday.

Borstvoeding en de kunst om het op gang te krijgen

3 weken ago

Borstvoeding.
Voordat ik kinderen kreeg, leek het me al heel mooi om mijn kinderen zelf te kunnen voeden. Het zag er ook zo makkelijk uit, en bijzonder ook die momentjes samen met je baby. Toen ik eenmaal zwanger was van Jessa wist ik dan ook zeker dat ik haar borstvoeding wilde gaan geven. Wist ik veel dat het een drama zou zijn om het op gang te krijgen. Dat was wel het laatste dat ik in gedachten had bij zoiets natuurlijks.
Borstvoeding is absoluut een avontuur. Een avontuur, omdat zoiets natuurlijks bij mij zoveel onnatuurlijks nodig had om het überhaupt te doen slagen.

Een geboortefotograaf bij je bevalling: do or don’t?

3 maanden ago

A photograph is the pause button of life Al toen ik nog maar net zwanger was van Vienna wist ik zeker: bij deze bevalling wil ik een geboortefotograaf. Waarom? De geboorte van Jessa was het mooiste en tegelijkertijd het heftigste moment uit mijn leven. Doordat Jessa een sterrenkijker was en de bevalling daardoor stagneerde, moest ik tijdens de bevalling met spoed naar het ziekenhuis. Daar kwam Jessa met behulp van de vacuümpomp ter wereld. Er gebeurde zoveel tegelijk, dat ik…

Het vierde trimester: blijf bij mij

3 maanden ago

Nu ik voor de tweede keer moeder ben geworden, merk ik dat ik continu vergelijkingen maak tussen Jessa als baby en Vienna als baby. De eerste maand met Vienna was al heel anders dan de eerste maand met Jessa. Toen Jessa net geboren was, had ze heel erg moeite met de overgang naar de wereld buiten de baarmoeder.  Ze wilde continu vastgehouden worden en zodra ik haar – slapend – neerlegde gingen alle alarmbellen bij haar af en was ze…