Netflix, nog een cadeautje uit mijn zwangerschaps verlofperiode. De periode waarin ik vrijgesteld was van werk omdat ik heel druk een baby aan het maken was, en ik dit het beste deed als ik als een gestrande walvis liggend op de bank Netflix keek. De baby kwam en kreeg de naam Jessa en Netflix bleef. Nu niet meer als entertainment voor de babymaker, maar als rustmomentje na een drukke dag voor een newborn papa en mama.

Momenteel volgen we de serie Once Upon a Time. Misschien ken je deze serie wel. Misschien ook niet. In dat geval; de boze koningin speelt er ook in. Een zeer ijzig en koud persoon, totdat ze een kind ziet. Voor kinderen smelt ze. Net als veel mensen binnen no time voor Jessa – en waarschijnlijk ook voor jullie kleintjes – smelten. En ikzelf ook. Ik smelt meerdere keren per dag voor haar. Ze is zoooo schattig. Tegenwoordig geeft ze kusjes (op verzoek) en heel veel spontane knuffels. Tsja, dan ga je toch alleen nog maar meer houden van zo’n minimensje? Als we ergens zijn verbaas ik me er altijd weer over hoe ze zonder veel moeite, of soms überhaupt zonder iets te doen, een glimlach tovert op het gezicht van volslagen onbekenden. Als moeder kan je je dan alleen maar heel erg trots voelen op dat prachtige wezentje dat jij hebt gemaakt.

Of toen ze, nog als baby, erachter kwam dat dat wat ook in haar mond kan, ook in andermans mond kan. Vol overtuiging ging ze op de kinderopvang proberen haar eten in de mondjes van andere baby’s te krijgen. Met dubbele belangen waarschijnlijk, want hoe klein ze ook zijn, ze zijn slimmer dan dat wij denken. Maar ook haar speen deelde ze met ons. Dan lazen we haar voor voordat ze naar bed ging, keek ze aandachtig naar onze monden, en kwam ze tot de conclusie dat haar speen ook in onze monden paste. Vervolgens probeerde ze ons dan haar speen aan te smeren. Ahhh.

Nu ze als een heus minimensje rond hobbelt paradeert ze enthousiast hele winkels door. Vrolijk wuivend naar iedereen die ze tegen komt, en met een ‘daaaa’ (= dag) af en toe. Ik zeg het je, ze is dan net een minikoningin met dat wuivende handje. Waarbij ik dan natuurlijk tot haar entourage behoor (met een big smile op mijn gezicht uiteraard) die haar kruislings de hele winkel door achterna gaat.

Ohja en wat ook heel schattig is (ik kan wel een heel boek over dit onderwerp schrijven maar dit is de laatste, beloofd!), is haar enthousiasme als ze je ziet. Tegenwoordig trap ik er op de kinderopvang elke keer weer in dat ik denk dat ze niet blij is om me te zien, maar in werkelijkheid is het eerste dat ze doet als ze mij ziet naar de grond kijken zoekend naar het stuk speelgoed dat het dichtste bij haar ligt. Vervolgens pakt ze dat en brengt ze dat breed lachend naar me toe. En terwijl ik nog even praat met de leidsters, wordt zo’n beetje de halve inboedel van de kinderopvang aan mijn voeten gelegd. Schattig toch?

Ja, echt een droppie die dreumes van ons. Hebben jullie kleintjes ook zo’n hoge schattigheidsfactor?