Gisteren is onze kleine meid 1 jaar geworden. Wat gek dat je daar zelfs als vader toch een beetje verdrietig van wordt. Zelfs door alle afleiding heen dacht ik af en toe terug aan de momenten dat ze heerlijk op mijn borst lag te slapen, de tijd dat ze nog boos werd dat haar flesje leeg was en de momenten die ik toch gemist heb doordat er helaas ook nog andere verplichtingen zijn..

Als ik terug denk aan al die mooie momenten die we al gedeeld hebben word ik toch wel een beetje emotioneel. Want de kleine dingen waar het om gaat, gebeuren toch echt maar één keer. Je eerste keer omdraaien, je eerste stapjes, je eerste keer kruipen, je eerste lachje en al die andere mijlpalen. Gelukkig hebben we alles vastgelegd, want we leven in de digitale eeuw maar toch is dat anders dan erbij te zijn. Maar niet alleen daarom was ik een beetje emotioneel. Het was gisteren precies een jaar geleden dat we je eindelijk konden vasthouden na 9 lange maanden en 6 nog langere dagen wachten. Zelfs toen je er bijna was liet je ons nog even wachten, omdat je een sterrenkijkertje was en dus onderweg bleef steken. Toen was je al eigenwijs en dat is (gelukkig) nog niet verandert, je hebt gewoon een eigen willetje en wij hebben die maar te respecteren. Of we nou willen of niet!

Aan de andere kant vind ik het ook steeds leuker worden omdat ik heerlijk met je kan stoeien, vliegtuigje kan spelen en door de kamer kan kruipen. Want was is er nou leuker dan papa achterna kruipen die zich achter de bank verstopt om daarna schaterlachend in zijn armen te kruipen en nog even te knuffelen. Ik moet er niet aan denken dat als je groter en ouder wordt we deze momenten met elkaar moeten missen.

En gisteren werd je dan 1. Je allereerste verjaardag, wat een mijlpaal. Mama en papa hadden bedacht beiden vrij te nemen met je verjaardag en wat zijn we blij dat we dat gedaan hebben! Wat is het toch heerlijk om je vrolijk te zien, samen naar de schilpadden en roggen te kijken in Sea Life en te lachen omdat je echt per se hetzelfde wilt drinken als papa en mama (cola.. en nee dat heb je dus niet gekregen 😉)! Nog een paar weken en je eet echt die veel te grote bananenpannenkoek tot de laatste kruimel op (ja, die eetlust heb je van je vader..).

Lieve Jessa als je dit ooit leest, je bent een heerlijk kind en we kunnen niet genoeg van je krijgen. Kunnen we de tijd niet stil zetten zodat je wat minder snel groot wordt? Zodat we je vaker naar bed kunnen brengen, gekke spelletjes kunnen doen, langer kunnen oefenen op “hoera!” zodat je ons niet voor gek zet (“ze kan het echt hoor, ze heeft er alleen geen zin in”) en met je knuffelen of worstelen op het aankleedkussen omdat je weer eens geen zin in hebt om aangekleed te worden..