22 jaar, 6 jaar een relatie, 2 jaar getrouwd & een wonderschoon meisje van 6 maanden; Tessa. Een zwangerschap waarvan ik 9 maanden lang was uitgeschakeld. Ik had namelijk 20 weken de zwangerschapsziekte hyperemesis gravidarum, belandde hierdoor in het ziekenhuis en zat nog 5 maanden aan de bank gekluisterd en door moeder en man verzorgd (Bram). Nu herstellende en op weg naar de oude vertrouwde ik. Aangenaam ik ben Jessica!

Over mijn zwangerschap kan ik nog genoeg schrijven, maar ik heb het veel liever over nu.
Want het moederschap maakt me intens gelukkig. Dat ik regelmatig met mijn handen in de poep zit, snot mijn wangen versiert en mijn kleren naar de zure melk ruiken nemen we daarbij maar voor lief. Want hé elke mama heeft natuurlijk wel het allerliefste kind.

Tessa d’r lachjes kunnen mij compleet doen wegsmelten. Ik moet zelfs eerlijk toegeven dat ik soms in huilen kan uitbarsten omdat ik me dan onvoorstelbaar gezegend voel met mijn man en meisje. Misschien zijn het nog wat achter gebleven hormonen die mij niet willen verlaten?

Haar ontdekkingsreis die zij nu aan het doormaken is, is prachtig om te zien. Het omrollen, kaakjes eten, kletsen en zelfstandig zitten wordt in een rap tempo geleerd.
Dit gaat dan wel gepaard met botsen, kokhalzen en omvallen maar na even een schrikmoment tovert ze wederom haar prachtige lach op haar gezichtje.

Tot in den treure hoor ik dat ik ervan moet genieten dat ze nog zo klein is, want het is zo voorbij. En dan mag je je borst wel gaan nat maken. Stiekem kijk ik daar toch ook naar uit. Samen wandelen, naar de kinderboerderij, taartjes eten in de Hema en nog later winkelen of een nachtje weg. Maar dat zeg ik maar niet te vaak, want Jessica: kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen.

Oké. Ik droom er wel van en geniet dan nu intens van mijn lieve minimensje!